Kan nakli, yaralanma veya ameliyat gibi durumlarda kan basıncının düştüğü ve hastanın hayatta kalması için gerekli olduğu bir işlemdir.

Kan nakli, dünya genelinde pek çok kez denenmiş ve geliştirilmiştir. İlk başarılı kan nakli örnekleri, 19. yüzyılda James Blundell tarafından gerçekleştirilmiştir. James Blundell, insandan insana yaptığı 10 adet kan naklinin beşinde başarı göstermiş ve hastaları hayatta tutmayı başarmıştır.

1492 yılında Musevi bir doktor tarafından Papa VIII. Innocent'e uygulanan ilk kan nakli denemesi başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Bu olaydan sonra kan nakli uzun süre gündemden düşmüştür.

1600'lü yıllarda Richard Lower melankolik bir hastaya koyun kanı nakletmiş, ancak hastada alyuvarların erimesi sonucu ciddi komplikasyonlar oluşmuştur. Bu olay, kan naklinin dikkatleri yeniden üzerine çekmesine ve bu konuda araştırmaların yoğunlaşmasına neden olmuştur.

1900 yılında Karl Landsteiner ve meslektaşları, ABO kan gruplarını keşfetmiş ve bu keşif kan nakli alanında büyük bir ilerleme sağlamıştır. 1914 yılında, sodyum sitratın kanın pıhtılaşmasını önleyici etkileri keşfedilmiş ve konserve kan kullanımı başlamıştır. Bu yöntem, alıcı ve vericinin aynı ortamda bulunma zorunluluğunu ortadan kaldırmıştır.

1936 yılında Chicago'da Bernard Fantus tarafından ilk kan bankası kurulmuş ve bu, kan naklinin daha geniş çapta ve metodik bir şekilde uygulanmasını sağlamıştır.

Kan nakli için en uygun damarlar kollarda bulunan toplardamarlardır. Kan nakli vericiden alıcıya doğrudan verilebildiği gibi, vericiden alınan kan, özel vakumlu torbalara çekilir. Bu vakumlu torbalarda kanın hava ile teması mümkün değildir. Kan, ihtiyaç duyulan her an kullanılmak üzere +4 derecede muhafaza edilir. Kullanılacağı zaman yeniden insan vücut ısısına getirilerek hastaya verilir.

Bu tür hastalığı bulunan ve bu hastalıkları geçiren kişiden alınan kan, hastalıkların alıcıya geçmesine neden olur.